H ιστορία της ζωής μου σε ένα ντοκυμαντέρ
Συντονιστής: Διαχείριση
H ιστορία της ζωής μου σε ένα ντοκυμαντέρ
Όλοι σας ξέρετε ότι πολλές φορές η ζωή μας έχει τα φοβερά μυστήριά της που την κάνουν τόσο μοναδική και γεμάτη συναισθήματα.
Το 1989 βρέθηκα για 1η φορά σε αεροδρόμιο εκτός της 115ΠΜ.
Ο πατέρας μου, είχε μετατεθεί στην 135ΣΜ στην Σκύρο.
Πλησιάζοντας από τον δρόμο με το αυτοκίνητο, έβλεπα τα shelters μέσα στα βουνά, (χωμένα μέσα) και ήταν το 1ο πράγμα που με εντυπωσίασε...
Μπαίνοντας στην Μονάδα, είδα ένα F-4Ε μέσα στο shelter...
Την άλλη μέρα επισκέφθηκα τα readinness του αεροδρομίου.
Αυτό έκανα κάθε μέρα από τότε και μετά, για 3 μήνες, γνωρίζοντας ανθρώπους μαχητές, τόσο Ιπτάμενους όσο και υπολόγους.
Ενδεικτικά δύο ονόματα: Νίκος Σιαλμάς και Αλέξης Μπρίντακ. Θυμάμαι και πολλά άλλα αλλά νομίζω τα 2 αυτά αρκούν.
6 χρόνια μετά, στις 11-9-1995 περνάω την πύλη του Τατοϊου "επιτυχών" στην Σχολή Ικάρων.
4 χρόνια στην Σχολή, (δυστυχώς χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα).
Σήμερα, έπεσε στα χέρια μου (όπως σας είπα) η ΙΚΑΡΙΑΔΑ...
Γυρισμένη στην Σκύρο το 1989...
Βλέπω τους πιλότους και τους τεχνικούς που γνώρισα τότε εκεί, βλέπω ενα scramble όμοιο με τα τόσα που είδα τότε.
Πραγματικά ένοιωσα ότι κρατούσα την κάμερα που έγραφε.
Ένας "πρωταγωνιστής" είναι και σε μία φωτό που έχω από την Σκύρο.
Όλα είναι γραμμένα ακριβώς όπως ήταν τότε στα 12 μου χρόνια, όλα εξελίσσονται ακριβώς όπως τα έβλεπα τότε...
Στην συνέχεια δείχνει την Σχολή Ικάρων. Ίδιοι καθηγητές, ίδια ζωή. Το μόνο που αλλάζει έιναι ότι Ίκαροι στην ΙΚΑΡΙΑΔΑ, είναι αυτοί που εγώ γνώρισα σαν εκπαιδευτές αργότερα.
Το συναίσθημά μου δεν περιγράφεται με λόγια γι αυτό σταματάω εδώ.
Αυτό που θα δείτε όταν τελειώσω την επεξεργασία και σας δώσω το αποτέλεσμα, είναι ΑΚΡΙΒΩΣ μα ΑΚΡΙΒΩΣ ότι γινόταν στην Σκύρο τότε και κατά 90% ότι γινόταν στην ΣΙ (πρίν τον σεισμό που άλλαξε την ρυμοτομία της).
Αυτό το ντοκυμαντέρ (το ξανάγραψα) δεν κρύβει τίποτα.
Δείχνει τα πράγματα όπως ήταν και τα λέει όπως ήταν.
Αν το δείτε πολλές φορές και ακούσετε τον αφηγητή, θα αρχίσετε να συνειδητοποιείται πόσο δύσκολο και επίπονο είναι να αλλάζεις ζωή στα 18, πόσο δύσβατος είναι ο δρόμος της Σχολής Ικάρων, και πόσο διαφορετικό είναι το real από το virtual.
Κλείνω λέγοντας ότι ποτέ δεν παινεύτηκα που πέρασα στην Σχολή ούτε που την τελείωσα.
Παινεύομαι κάθε μέρα (στον εαυτό μου) ότι έζησα και ξέρω από μικρό παιδί πολύ ζωντανά, αυτο που λέγεται Ελληνική Πολεμική Αεροπορία. Πρώτα απ έξω και μετά από μέσα.
Τέλος, παινεύομαι 15 φορές παραπάνω (σε όλους) όταν λέω ότι σε 4 χρόνια έκανα φίλους μίας ζωής, τους οποίους μπορώ να λέω συμμαθητές, οι οποίοι συνεχίζουν, ακόμα καλύτερα από τους πιο παλιούς, σε πιό δύσκολα χρόνια και με πιο απαιτητική αεροπορία, αυτό που εγώ είδα στα 12 μου ...
-=Manwlo=-
71η, (1995-1998)
Το 1989 βρέθηκα για 1η φορά σε αεροδρόμιο εκτός της 115ΠΜ.
Ο πατέρας μου, είχε μετατεθεί στην 135ΣΜ στην Σκύρο.
Πλησιάζοντας από τον δρόμο με το αυτοκίνητο, έβλεπα τα shelters μέσα στα βουνά, (χωμένα μέσα) και ήταν το 1ο πράγμα που με εντυπωσίασε...
Μπαίνοντας στην Μονάδα, είδα ένα F-4Ε μέσα στο shelter...
Την άλλη μέρα επισκέφθηκα τα readinness του αεροδρομίου.
Αυτό έκανα κάθε μέρα από τότε και μετά, για 3 μήνες, γνωρίζοντας ανθρώπους μαχητές, τόσο Ιπτάμενους όσο και υπολόγους.
Ενδεικτικά δύο ονόματα: Νίκος Σιαλμάς και Αλέξης Μπρίντακ. Θυμάμαι και πολλά άλλα αλλά νομίζω τα 2 αυτά αρκούν.
6 χρόνια μετά, στις 11-9-1995 περνάω την πύλη του Τατοϊου "επιτυχών" στην Σχολή Ικάρων.
4 χρόνια στην Σχολή, (δυστυχώς χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα).
Σήμερα, έπεσε στα χέρια μου (όπως σας είπα) η ΙΚΑΡΙΑΔΑ...
Γυρισμένη στην Σκύρο το 1989...
Βλέπω τους πιλότους και τους τεχνικούς που γνώρισα τότε εκεί, βλέπω ενα scramble όμοιο με τα τόσα που είδα τότε.
Πραγματικά ένοιωσα ότι κρατούσα την κάμερα που έγραφε.
Ένας "πρωταγωνιστής" είναι και σε μία φωτό που έχω από την Σκύρο.
Όλα είναι γραμμένα ακριβώς όπως ήταν τότε στα 12 μου χρόνια, όλα εξελίσσονται ακριβώς όπως τα έβλεπα τότε...
Στην συνέχεια δείχνει την Σχολή Ικάρων. Ίδιοι καθηγητές, ίδια ζωή. Το μόνο που αλλάζει έιναι ότι Ίκαροι στην ΙΚΑΡΙΑΔΑ, είναι αυτοί που εγώ γνώρισα σαν εκπαιδευτές αργότερα.
Το συναίσθημά μου δεν περιγράφεται με λόγια γι αυτό σταματάω εδώ.
Αυτό που θα δείτε όταν τελειώσω την επεξεργασία και σας δώσω το αποτέλεσμα, είναι ΑΚΡΙΒΩΣ μα ΑΚΡΙΒΩΣ ότι γινόταν στην Σκύρο τότε και κατά 90% ότι γινόταν στην ΣΙ (πρίν τον σεισμό που άλλαξε την ρυμοτομία της).
Αυτό το ντοκυμαντέρ (το ξανάγραψα) δεν κρύβει τίποτα.
Δείχνει τα πράγματα όπως ήταν και τα λέει όπως ήταν.
Αν το δείτε πολλές φορές και ακούσετε τον αφηγητή, θα αρχίσετε να συνειδητοποιείται πόσο δύσκολο και επίπονο είναι να αλλάζεις ζωή στα 18, πόσο δύσβατος είναι ο δρόμος της Σχολής Ικάρων, και πόσο διαφορετικό είναι το real από το virtual.
Κλείνω λέγοντας ότι ποτέ δεν παινεύτηκα που πέρασα στην Σχολή ούτε που την τελείωσα.
Παινεύομαι κάθε μέρα (στον εαυτό μου) ότι έζησα και ξέρω από μικρό παιδί πολύ ζωντανά, αυτο που λέγεται Ελληνική Πολεμική Αεροπορία. Πρώτα απ έξω και μετά από μέσα.
Τέλος, παινεύομαι 15 φορές παραπάνω (σε όλους) όταν λέω ότι σε 4 χρόνια έκανα φίλους μίας ζωής, τους οποίους μπορώ να λέω συμμαθητές, οι οποίοι συνεχίζουν, ακόμα καλύτερα από τους πιο παλιούς, σε πιό δύσκολα χρόνια και με πιο απαιτητική αεροπορία, αυτό που εγώ είδα στα 12 μου ...
-=Manwlo=-
71η, (1995-1998)
Ο "Αγωγιάτης"....που έλεγε και ο Αντώνης....
Μανωλη, να εισαι καλα και να σε ξαναδουμε καποια στιγμη παλι απο κοντα
να τα πουμε παρεα με εναν καφε ή οτι αλλο!
Εχω μεταφερει το ποστ σου στα αρθρα μελων
να τα πουμε παρεα με εναν καφε ή οτι αλλο!
Εχω μεταφερει το ποστ σου στα αρθρα μελων
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Anzac την 01 Δεκ 2005, 22:19, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
e-HAF Admin
Re: H ιστορία της ζωής μου σε ένα ντοκυμαντέρ
Manwlo έγραψε:71η, (1995-1998)
ΕΤΣΙ ΕΤΣΙ Γεια σου ρε Μανωλιό...
8)
-
- Δημοσιεύσεις: 1078
- Εγγραφή: 06 Ιουν 2004, 22:49
- Επικοινωνία:
Πρέπει να είσαι υπερήφανος που έχεις κάνει αυτή την ζωή,και ξέρεις να μας το μεταδίδεις πολύ καλά...
Να σαι καλά!
Να σαι καλά!
Γιώργος Ελληνική Μοντελιστική Κοινότητα